روز چهارم

روز چهارم است. نمی دانم ساعت دقیقا روی چند است. بی خیالِ زمان، توی حجره نشسته ام و دفتر به دست، دارم روز چهارم را می نویسم. در حجره باز است. نسیمی که از بیرون می آید در برابر باد پنکه کم می آورد و روی صورتم احساس نمی شود. مدرسه هم خلوت و بی سر و صداست. بعضی توی کتابخانه درس می خوانند و بعضی هم توی نماز خانه دور حاج آقا کاظمی جمع شده اند و از صحبت هایشان استفاده می کنند. حاج آقا کاظمی آدم عجیبی است. آدمی عجیب با اخلاقیات و رفتار های خاص. شاید بعدا وقت شد و درباره اش نوشتم. دفتر را روی زمین می گذارم. میخواهم راحت تر باشم برای نوشتن.

محمد (هم حجره ام) تا دم حجره می آید و بر می گردد. شاید دلش نمی آید بیرون را با آن حوض بزرگ و آب و هوای خوب رها کند و بیاید توی حجره زیر باد مصنوعی پنکه. می رود کنار حوض. چرخی می زند و دوباره بر می گردد به سمت حجره. این بار تصمیمش جدی است برای آمدن توی حجره. چند نفر دیگر هم دنبالش می آیند. انگار کارشان دارد. مرا که می بیند جا می خورد. انگار انتظار نداشته من این موقع توی حجره باشم. سلامی می کند و به سمت کمد که دقیقا روبروی در ورودی است می رود. در ساکش را باز می کند. چند دقیقه ای با چیزی ور می رود. همراهانش را تعارف می کند که بنشینند. زیر چشمی به من نگاه می کنند. می نشینند روی زمین؛ کنار یخچالِ روبروی من. محمد مراد دوباره سرش را می کند توی کمد و با چیزی داخل ساکش ور میرود. احساس می کنم مزاحمم. خودکارم را می گذارم توی جیبم و دفترم را می بندم و از حجره بیرون می روم.