همه می گویند نمی شود. می گویند امسال خیلی سخت گرفته اند. می گویند امسال حتی گفته اند ویزا هم تهیه کنید بعد تو می خواهی با کارت ملی بروی؟
این روز ها وقتی این حرف ها را از اطرافیانم می شنوم بدجور دلم می گیرد. راستش می ترسم. می ترسم از نطلبیدن آقا.
***
رفقایم می دانند. وقتی دلم می گیرد معمولا مداحی گوش می دهم. زمزمه این روزهای من شده این مداحی:
باران پاییزی حیاط مدرسه را خیس کرده است. از توی کتابخانه بیرون می آیم و با بارانی عجیب روبرو می شوم. عبایم را روی سرم می کشم و با سرعت خودم را به حجره می رسانم. حجره ای که حالا بزرگتر شده و البته تمیز تر. هم حجره ای ها هم عوض شده اند. خودمانیم! هم حجره ای های جدید خیلی بهترند.
توی حجره پاهایم را روی هم انداخته ام و روبروی سید که خوابیده است، روز هفتاد و هشتم را می نویسم. صدای باران هنوز از توی حیاط به گوش می رسد. حوض آرام آرام به کمک باران پر می شود. اما چه فایده! فردا آب چاه تویش می ریزند و دیگر هیچ اثری از باران نخواهد ماند. وحید با عجله می آید توی حجره. «محمد اینجایی؟! ببین، این چرا کسره گرفته؟ مگه غیر منصرف نیست؟» دیگر نمی توانم به نوشتن ادامه بدهم.
