تولد یک عقب مانده!
دیده اید آنهایی که دیپلم سال شصت دارند چطور به دیپلم داشتن شان افتخار میکنند. گاهی وقت ها توی عمل از فوق لیسانس اش هم بیشتر بارشان است. آن هایی که گواهینامه سال شصت دارند هم همینطور. جوری فرمان پیکان را با یک انگشت می چرخانند که انگار فرمان هیدرولیک بنز توی دستشان است. آن هایی که سرباز سال شصت بوده اند. مردانگی شان اندازه سردار الان است. آخر جزو اعتقاداتشان است که جوان تا سربازی نرود مرد نمی شود. آن هم سربازی سال شصت. ما جوان های دهه هفتادی هم با دهه پنجاهی ها یا دهه چهلی ها خیلی فرق می کنیم. انگار خیلی از آن ها کوچک تریم. وقتی خاطرات یک جوان نوزده ساله ی آن روزها را می خوانم با خودم می گویم «چقدر کوچک مانده ام». وقتی نامه مجتبی رافی که یازده ساله است را میخوانم و به یازده سالگی خودم فکر میکنم خنده ام می گیرد. اگر بخواهم خودم را با آن ها مقایسه کنم باید امروز تولد پنج سالگی ام را جشن بگیرم. وقتی به خودم نگاه می کنم تازه می فهمم چقدر عقب مانده ام. یک عقب مانده ذهنی!
بخشی از نامه مجتبی رافی (کلاس پنجم دبستان) به رزمندگان اسلام:
برادر شجاع و رزمنده ام، سلام
دست های پرتوان تو را که مسلسل به سوی دشمن گرفته ای، می بوسم. پاهای تو را که در مرزهای اسلام گام برمی دارد، میبوسم. و چشمان تو را که در سنگرها دیده بانی می کند، می بوسم.
برادر عزیز، نبردهای طریق القدس و مطلع الفجر تو را در تلویزیون دیدم. چه غرور انگیز بود. خوشا به حال تو که با حمایت امام زمانعلیهالسلام در جبهه ها به پیش می تازی...
+ کتاب نامه های دلتنگی نوشته علی شیرازی
