من رفتم...

هر کس باید یه روزی بره....

ما هم امشب میریم...

ما میریم به این امید که بانو شفاعت کنه...

ما رفتیم قم... 

من مسافر هستم...

شاید بتونم به جرات بگم سفر حاجی ظریف با همراهانش انقدر هماهنگی نمی‎خواد.

ما می‎خوایم یه سفر چند روزه بریم قم به هر کس زنگ می‎زنم جواب نمیده.

دیگه اعصاب نگذاشتن برای من...

دعوتنامه برای آقایمان...

 سلام آقا...

خوبی؟

ان شاء الله کی می‎بینمتون؟

آقا جان ما برای بعد از ظهر جمعه می‎خواهیم یک مراسم بگیریم و دعا کنیم برای دیدن هر چه زود تر شما.

می‎خواستم ببینم وقت دارید سری به مجلس ما بزنید؟

اگر بیایید خوشحال می‎شویم.

بچه ها دلشان خیلی برایتان تنگ شده...

می‎دانم آدرس را داری آقا جان،همان دفتر بصائر خودمان،منتظریم.

به امید دیدار آقا...

 

 

موجی های دیگر:

هادی عزیز

حمید عزیز

مرتضی عزیز(در اینجا فقط برای حفظ وزن این را گفتم وگرنه من برای ایشون احترام زیادی قائلم)

علی عزیز

ایمان عزیز

محسن عزیز

 

 

لبیک یا امام

می‎خواستند برای رحلت امامشان مراسم بگیرند و یادی هم بکنند از شهدا...

بچه ها از چند روز قبل به صورت خود جوش کار ها را انجام می‎دادند و دکور می‎زدند و ...

وقتی روز چهارشنبه شد بچه ها از صبح آنجا کار می‎کردند و زحمت می‎کشیدند که فضا را آماده کنند برای عزاداری.

یکی از بچه ها مامور شد تا به صورت تلفنی اطلاع رسانی کند.

نفر اول: گرفتارم؛ با این وضع هوا هم که نمیشه دیگه...

نفر دوم: میخوام برم باشگاه؛ شرمنده؛ هوا هم که اینجوریه...

نفر سوم: تو این هوا که نمی‎تونم از خونه بیام بیرون

و همه ی بچه ها با یک طوفان آبکی جا خالی کردند و به امامشان لبیک نگفتند.

این ها وادی طور را نمی‎خواهند...

ما مظلومیم...

چند روز قبل یکی از مسئولین صوت یکی ازهیئت های بزرگ کشور تصادف کرده و زیر تیغ جراحان رفت.

من هم خودم را موظف می دارم اعلام کنم که برای این دوست و هم یار ما در عرصه ی خادمی آقا،دعا بفرمایید که شفا پیدا کرده و به هیئت برگردند.

برای اطلاعات بیشتر به روزنامه های کثیرالانتشار مراجعه نکنید چیزی پیدا نمی کنید.

هیچکس در این مملکت به ما مسئولین صوت توجه نمی‎کند.

مجموعه موجودات مجموعه(قسمت اول)

موجودی‎ست عجیب که در حوالی یکی از میدان های شهر زندگی می کند؛ محل زندگی خود را به صورت فصلی تغییر داده و به طور مثال ایام تعطیل به حوالی خیابان قائم هجرت می‎کند؛ این هجرت، هجرتی‎ست صغری.

اخیرا یک دستگاه تبلت با او دیده شده است که احتمال می‎رود از لوازم کارش باشد(حالا کدام کار را خدا عالم است)

طبق تحقیقاتی که توسط موسسه ی ژئوفیزیک آلمان تهیه شده به نظر می‎رسد که ایشان موجودی‎ست بسیار مهربان ولی در مواقعی بسیار خطرناک.

مهربان از این جهت که هر کسی در هر جای دنیا باشد وقتی به او فکر می‎کند ناخودآگاه خنده بر لبانش جاری می‎شود.

خطرناک هم از این جهت که موقع عصبانیت یا پرخاشگری هر کاری از دستش برمی‎آید.

شایان به ذکر است که ایشان همچنین موجودی‎ست بسیار لجوج مخصوصا در مواقعی که کار لنگ ایشان باشد.

 

من مستند ساز هستم

در روزگاری که هر کس از مادرش قهر می‎کند می‎رود مستند می‎سازد و حالش را می‎برد مثلا شبکه ای مستند وحشی ترین ها (مخصوص کودکان سه تا هفت سال) پخش می‎کند و در شبکه ای دیگر مستند سینمایی سه احمق پخش می‎شود ما هم می‌آییم و مستندی می‎سازیم از نوع نوشتاری آن.

در این سری از مستند«مجموعه موجودات مجموعه» قرار است با همه شوخی شود از آن بالا بالا های مجموعه گرفته تا بچه های رویش و حتی کوچک تر.

لازم به ذکر است هر گونه مخالفت یا ناراحتی پیگرد قانونی خواهد داشت.

درباره اسم مستند هم پیشنهادات شما را پذیراییم هر چند فکر می‎کنم همین نام بهترین است.

هر گونه انتقاد یا پیشنهاد یا... با کمال میل پذیرفته می‎شود.

بزودی در این مکان اکران مستند خواهیم داشت(سعی داریم هر دو سه روز یک نفر)

ایذا مومن

«مومن احوالش را از مومن مخفی نمی‎کند»

این جمله چند روزی‎ست خیلی دارد آزارم می‎دهد؛ حتی بیشتر آنکه...

هر چه با خود فکر می‎کنم می‎بینم احوالی ندارم که بخواهم مخفی کنم. منظورش را نمی‎فهمم.

یعنی واقعا من چیزی دارم که باید به او بگویم؟

آیا ایذا مومن کار خوبی‎ست؟

(البته فکر می‎کنم تحت تاثیر جمله ی من که گفتم:«آدم اگر آدم باشد غلطی که کرده را انکار نمی‎کند.» او هم خواست حرفی زده باشد.)

همدم تنهایی هایم

یه سیستم دارم که برای تربیتش سال ها زحمت کشیدم. بعضی از کار هایش به شرح ذیل است:

خودش هر وقت خسته می شود به صورت خودکار خاموش می شود و هر وقت خستگی اش را می گیرد خودش روشن می شود.

البته این کار هایی که ایشان می کند حاصل سال ها تربیت من و خواهر زاده ی گرامی است و شما اگر بخواهید این گونه سیستم خود را تربیت کنید باید سال ها وقت بگذارید.

چند روز پیش که داشتیم با هم حرف می زدیم می گفت:

« ببین محمد جان من یه پام لب گوره و کم کم باید چمدانم را ببندم. عزرائیل بگه بفرما میگم شما بفرما من دنبالتم.تو برو برای خودت فکر یکی دیگه باش.»

حرف هایش را زد و من هم زیاد جدی نگرفتم؛ با خودم گفتم داغ شده دارد هذیان می گوید.

صبح بود که با صدای ناله هایش از خواب بیدار شدم؛ حالش بد بود؛ به سرعت رساندمش واسعی.

از دکتر حالش را پرسیدم گفت: فعلا تو کماست. حدودا یک هفته هم طول می کشه.

رفتم در فکر حرف هایش...

خلاصه به زحمت های دکتر دولت، بعد از حدود یک هفته از کما بیرون آمد و خدا او را دوباره به من بخشید.

بله؛ این طور شد که ما ماندیم و وبلاگی پر از بازدید کننده و درخواست هایی که از جاهای مختلف می آمد.

کور بشود چشم آنهایی که نمی توانند ببینند من دوباره برگشتم.

من برگشتم...

آرمیتا...

آهای آدم ها که چشم ندارید ببینید...

ایران دخترانی امثال آرمیتا زیاد دارد...

 این عکس از همون عکس های مزار شهداست...