هیس! آدم ها فریاد نمی‎زنند...

با سلام

اخیرا دیده شده است که دوست و وبلاگ نویس عزیزمان تهدید به انتقاد از وبلاگ نویسان محترم کرده است.

فرد مذکور با تهدید و لحنی تند اظهار داشته است که از همه انتقاد می‎کند و هیچ ترسی هم ندارد و اگر هم کسی اعتراضی کند با حمله ای سایبری اطلاعات شخصی وبلاگ نویسان را منتشر می‎کند.

اینجانب محمد دارینی در اعتراض به حرکت این فرد لازم می‎بینم چند نکته اساسی را یادآور شوم: 

1.  دوستان عزیز وبلاگ جایی‎ست برای گفتن حرف هایی که نمی‎توان جای دیگری زد نه جایی برای گرد و خاک بلند کردن و از این قبیل کار ها
2. دوست عزیز، نوشتن نقد که با تخریب دیگران همراه باشد کار زیاد سختی نیست و حتی بچه های کوچه و بازار هم می‎توانند بنویسند. هنر نویسنده نوشتن نقدی‎ست که با طنز همراه باشد و وقتی فرد نقد شونده خودش می‎خواند لذت ببرد.
3. دوست عزیز، من نمی‎خواهم فضای معنوی وبلاگ را تبدیل شود به میدان مبارزه.
4. مورد آخر هم اینکه ما همه دوست و برادریم؛ امیدوارم اگر هم قرار است نقدی صورت بگیرد، نقد سازنده باشد.

امیدوارم به کسی برنخورد.

حاضرم قسم بخورم از نوشتن این مطالب هدف خاصی را دنبال نمی‎کنم و تنها هدفم یادآوری بعضی مطالب به سروران عزیز بود.

پیشگیری بهتر از درمان است.

والسلام...

نامه حسن به حسن آقا

سلام آقای روحانی

من کودکی شش ساله هستم از شهر خودمان

من شما را خیلی دوست دارم

بابا و مامانم هم خیلی شما را دوست دارند

وقتی تلویزیون شما را نشان می دهد بابایم می گوید:

عجب آدم خوبی است این آقا حسن مان

راستی اسم شما حسن است؟اسم منم حسن است

هر چه خواستیم داد سبد کالا داد انرژی هسته ای را داد تازه گفته است پول نفت را هم می دهد

با این همه خوبی باز هم انتقاد می کنند

انقدر خوب است که حتی منتقدانش را با سواد می داند و با کمال میل می پذیرد

آقای روحانی شما باعث شادی من،مادرم و پدرم شده اید

ما هیچ مشکلی دیگر نداریم

راستی برنج هایتان هم خیلی خوشمزه است

من می خواهم وقتی بزرگ شوم به شما رای بدهم

شما خیلی خوب هستید