هیئتی ها

شب بود داشتم از هیئت بر می‌گشتم وقتی رسیدم خونه مهمان داشتیم یکی از دوستان پدرم که با من خیلی صمیمی بود

همینکه رسیدم از جا بلند شد و روبوسی چربی با هم کردیم

جویای حال و احوال شد بعد هم پرسید تا این وقت شب کجا بودی محمد آقا؟

رفتارش را حدس می زدم گفتم هیئت

با حالت تعجب گفت هیئت(!!!)؟؟ این وقت سال؟؟

الان که نه محرم است نه فاطمیه ؟؟

ماجرای هیئت هفتگی مان را برایش گفتم که کاش نمی گفتم

ییهو داغ کرد و صدایش را بلند کرد و شروع کرد به حرف های همیشگی

جوونای ما رو دارن به چه راهی میکشن

زندگی که همش گریه نیست

همین کارا رو میکنید که جامعه ایران انقدر غم زده و فقیره دیگه

و خیلی دیگه از این حرفا که بار اولش هم نبود می گفت

خلاصه اینها را گفت و چایش را خورد و چند تا نصیحت به ما کرد و رفت

آن شب تا صبح خوابم نبرد

به این فکر می کردم که چرا افکار آدمها انقدر  با هم فرق دارد

دوست داشتم کاری کنم تا طرز دید او نسبت به هیئت و بچه هیئتی ها تغییر کند

تا حدود ساعت 3 چشم بر هم نگذاشتم

هیئت که نمیاد

بله باید کاری کنم تا خارج از هیئت با فضای هیئت آشنا بشه

نظرم رو با مسئول هیئت در میان گذاشتم

تا شاید موافقت بشه و ما هم بتونیم یه کم ثواب کنیم