شانس که نداریم...

جمعه بود،دلم گرفته بود،با خودم فکر کردم چه خوب است بروم با این دوربین قرضی عکس بگیرم. شلوار مخصوص عکاسی را پوشیدم(همان شلوار قشنگ معروف) و از خانه زدم بیرون؛ نمی دانستم می خواهم کجا بروم؛ ییهو به ذهنم آمد بروم مزار شهدای گمنام؛ شب آنجا خیلی با صفاست.

می خواستم تاکسی بگیرم ولی این روحیه ورزشکاری نگذاشت؛ تقریبا دو سه کیلومتر پیاده روی کردم تا رسیدم.از راه خیلی خوشم نمی آید؛از بی راهه رفتم؛ از میان آن همه کوه های سر به فلک کشیده.

به هر زحمت بود رسیدم؛ باد وحشتناکی می آمد؛ رفتم زیارت...

حدود ساعت هشت بود که مشغول عکاسی شدم؛ یک عکس خوب گرفتم. ییهو دیدم یکی دارد صدایم میزند:

     -         آی آقا!!!

-         بله؟؟

-         بیا اینجا!!

-         جانم؟؟ بفرمایید؟؟

-         اون عکسی که الان گرفتی نشون بده!

ما هم گفتیم حتما بنده خدا عکاس است،چیزی حالیش است،می خواهد راهنمایی کند.

-         بذار بیارم؛اینه!

-         پاکش کن!

-         برای چی؟

-         نمی خوام عکسم پخش بشه

-         پخش نمیشه

-         گفتم پاکش کن

-         چشم، بفرما

-         حالا شد

یکی نبود بگوید آخر تو چه داری که عکست داشته باشد.

خلاصه راهش را کشید و رفت.

این که سرنوشت عکس اول ما...

رو به منظره شهر با آن چراغ های روشنش ایستادم؛ عکس گرفتم؛ شدت باد دستم را تکان می داد؛ عکس خراب می شد؛ اصرار ورزیدم؛ باد نزدیک بود خودم هم را ببرد؛ کوتاه آمدم.

کم کم باد بیشتر شد؛ یک فقره پلاستیک همراه با باد آمد؛ باد رد شد ولی پلاستیک آمد و صاف خورد در دماغ قلمی و مبارک بنده.

این بود که فرار را بر قرار ترجیح دادیم و محل را به سرعت ترک کردم.

و از بین عکس ها بهترینش شد این: