من و کوه (3)

شاید بپرسی: اون سرپرست که تو قسمت اول حرفش رو زدیم کی بود؟

آقا این سرپرست ما یه آدم گلی بود که نگو. اصلا هر چی بگم کم گفتم. خیلی خوب با بچه‎ها ارتباط می‎گرفت و رفیق می‎شد.

    البته  ناگفته نمونه سرپرست‎مون علاوه بر این‎که حواسش به بچه‎ها بود سعی می‎کرد آموزش هایی هم به بچه‎ها بده. مثلا عوارض طبیعی رو توضیح می‎داد که اگه یه موقع از قافله عقب موندیم بلد باشیم به هم دیگه آدرس بدیم یا مثلا بلد باشیم کجا بریم که از باد در امون باشیم. خدایی خودش این یکی رو خیلی بلد بود. جاهایی می‎برد ما رو که یه قطره باد هم نمیومد. مثل همین جا.

یکی از عکسایی که از همه نظر راضی بودم ازش همین عکس بود. اون بالایی نه. این پایینی رو میگم. مخصوصا از باد که به موقع رفت تو پرچم و مخصوصا تر از این آقا که خوب دستش گرفت پرچم رو.

آقا ما هرکار کردیم نتونستیم یه عکس خوشگل از این آقا بگیریم. هر وقت می‎خواستم ازش عکس بگیرم یه افکت خاص به صورتش می‎داد که عکس رو خراب می‎کرد و البته غیر قابل انتشار. البته شاید من عکاس نبودم. هادی تونست عکس بگیره.

از اینا که گذشتیم و روبرومون رو نگاه کردیم مینی بوس رو دیدیم که داشت گرم می‎شد تا ما رو برسونه به مبدئی که الان مقصد شده بود. بله. یه اردوی کوه دیگه هم تموم شد. حالا زود باید برگردیم شهر که خانواده بچه‎ها منتظرند. وای خانواده! زنگ زده‎اند، برنداشته‎ام.

حالا جالبش این‎جاست به دفتر بصائر که رسیدیم تازه فهمیدیم کلید رو دادیم به کسی و اونم الان معلوم نیست کجاست. بله. ظاهرا باید یه مرد یه کاری می‎کرد. آقا مجتبی که بدجور تحت تاثیر سنگ نوردی سرپرست عزیز تو کوه بود (که عکس نداریم ازش) اول از همه داوطلب شد برای بالا رفتن از دیوار راست. انصافا هم قشنگ رفت. من که خوشم اومد. البته منم که اندازه اون بودم روزی چند بار دیوار خانه‎مون را بالا می‎رفتم. الان دیگه پیر شدم و موهام رنگ دندونام شده.