روز دوم

نزدیک اذان ظهر است. بچه ها نشسته اند دور هم و دارند درباره تفاوت آب و هوای تهران و کرمان بحث می کنند. کرمانی ها از اینکه این وقت سال این جا هستند خوشحالند و تهرانی ها اما بیشتر دوست دارند الان توی خانه و زیر باد کولر باشند. کرمانی ها که هوای خوب را به بودن در کنار خانواده ترجیح داده اند کم کم بحث را می کشند سمت خرما هاشان. یکی شان از جا بلند می شود و یک بسته خرما از توی کیفش در می آورد و بعد از اینکه به من تعارف می کند می گذارد روی زمین وسط حلقه بحث شان. از خرماشان تعریف می کند. از چگونگی کاشتن نخل هاشان تا چگونگی بسته بندی خرما ها می گوید. کم کم دست از قلم می کشم. بدجور خوابم می آید. نیم ساعتی مانده تا اذان. هوس قیلوله می کنم. سرم را می گذارم روی متکا و چشم هایم را میبندم. گوش هایم هنوز می شنود. انگار خوابیدن من بحث شان را نیمه تمام کرده است. بحث شان را نیمه تمام می گذارند و می روند توی حیاط کنار حوض. کم کم گوش هایم هم از شنیدن می افتد. این اولین قیلوله توی حجره است.