آن بیست و سه نفر
تا به حال هر چه از اسارت شنیده ام یا در فیلم ها دیده ام همه اش از اسارت در اردوگاه ها بوده است. اسارت در زندان استخبارات تا به حال خیلی کم برایمان روشن شده است. آن بیست و سه نفر خیلی خوب شرح حال شان را در زندان استخبارات توصیف کرده اند و اینکه چگونه از آن جا به رمادی منتقل شده اند. این کتاب با توصیفات زیبایی که دارد خیلی خوب وحشی گری های بعثی ها را در زندان استخبارات بیان می کند.
یک نگرانی که وجود دارد و موجب می شود خیلی از کتاب خوان های حرفه ای به سمت آن بیست و سه نفر نروند نام نویسنده آن است. نویسنده یک رزمنده است که خودش یکی از آن بیست وسه نفر بوده است. خیلی ها وقتی اسم آقای احمد یوسف زاده را روی کتاب می بینند بدون مکث پیش بینی می کنند و می گویند کتاب متن خوبی ندارد. خوب نوشته نشده است. آقای احمد یوسف زاده خیلی خوب تصاویر زندان های عراق و شکنجه ها و البته دیدار با صدام را به تصویر کشیده است. گاهی اوقات در خلال داستان یک چیز را جوری توصیف می کند که انگار تمام عمرش را برای نویسندگی گذاشته است. یکی دیگر از چیز هایی که جذابیت داستان را کم کرده و موجب شده خیلی ها به طرف کتاب نروند لو رفتن داستان کتاب توی برنامه ماه عسل است. این برنامه با سبکی که در بیان داستان هایش دارد هر چه در کتاب بود را از زبان نویسنده و دوستانش گفت و هیچ چیزی برای کسی که هنوز کتاب را نخوانده بود نگذاشت.
بگذریم. خلاصه اش اینکه آقای احمد یوسف زاده خیلی خوب توانسته است از پس این روایت برآید.
یک نکته:
اگر می خواهید رسم رفاقت یاد بگیرید حتما این کتاب را بخوانید. رفاقتی که توی این کتاب بین اسرای ایرانی مخصوصا احمد یوسف زاده و دو رفیق دیگرش نشان داده شده است برای ما امروزی ها که ادعای رفاقت می کنیم خیلی خوب و آموزنده است.
