داشتم توی عکسهای روز پنجم و ششم نمایشگاه توانمندیهای رسانه می‌چرخیدم که به این عکس برخوردم.
ما آن شب رفتهبودیم آنجا تا کسی را ببینیم ولی متاسفانه آن بنده خدا نیامد. خدا را شکر که حداقل عکسمان ثبت شده تا الان بتوانیم بگوییم «ما بچههای نشریه و نمایشگاه رسانهها همون موقع یهویی!»
گفت: احوالت چطور است؟
گفتمش: عالی است
مثل حال گل!
حال گل در چنگ چنگیز مغول!
تفسیر: شاعر (که همان قیصر خان امین پور باشد) در حال رفتن به سمت منزلش است که یکی از همکارانش را میبیند. همکار حال شاعر را میپرسد. شاعر چون نمیخواهد او از حالش باخبر شود و همچنین قصد دارد حالش را به صورت شاعرانه بیان کند، حال خودش را به حال گل تشبیه میکند. همکار چون دیگر حرفی برای گفتن ندارد به راهش ادامه میدهد.
اینجاست که شاعر زیر لب این جمله را میگوید «حال گل در چنگ چنگیز مغول!»
شاعر که ظاهرا آن موقع حل شاعرانه خیلی خوبی داشتهاست فورا galaxy note 3 خودش را بیرون میآورد و زیر تکهای پوست آهو قرار میدهد و این مکالمه را با مرکب روی پوست آهو یادداشت میکند. وقتی هم میخواهد کتابش را چاپ کند این را هم میزند تنگش به عنوان شعر. خدایش بیامرزدش...
پینوشت:
دوستان عزیز، به نقد این مطلب به شدت نیاز دارم.
داشتم مینوشتم. ذهنم مشغول درست کردن جمله ها و قاطی کردن طنز به آنها بود. چیزی به ذهنم رسید برای آخر همین مطلبی که داشتم مینوشتم. یک پایان خوب. ایده فوق العاده بود. اگر پایان داستان اونجوری تمام میشد میتوانست کل مطلب را قشنگ کند. دوست نداشتم نوشتنم را رها کنم و مشغول نوشتن پایان قصه شوم. راستش میترسیدم داستان از دستم دربرود و نتوانم ادامهاش بدهم. گذاشتمش برای آخر. با خودم گفتم «خب وقتی رسیدم به آخرش مینویسمش دیگه. اون ایده رو هم استفاده میکنم.»
داستان را با این که موضوعش را خیلی دوست داشتم هیچ وقت نتوانستم تمامش کنم...
از این اتفاقات برای هر آدمی ممکن است بیفتد. معمولا ما نویسندهها که روزگارمان را با نوشتن میگذرانیم باید بهتر این چیزها را درک کنیم.
نمیدانم تا به حال برایتان اتفاق افتاده یا نه (البته اگر نویسنده حرفهای باشید حتما اتفاق افتاده) یک متنی را بنویسید و ییهو طی اتفاقاتی متنتان نابود شود. یعنی هیچ چیز نماند برایتان. اگر اتفاق افتاده باشد میدانید که باید خونسردی خودتان را حفظ کنید و با خیال راحت فکر کنید که چه نوشتهاید. البته به خاطر آوردنش خیلی سخت است. حداقل برای من که غیر ممکن است.
بگذریم. امروز داشتم خاطرات کوهم را مینوشتم. البته بهتر است بگویم حاشیهای بر کوهنوردی امروزم. داشتم خوب پیش میرفتم...
بی خیالش. گذشتهها گذشت. فقط همین چند جملهای که یادم هست را برایتان میگویم.
چیزی که در کوه برایم خیلی نمود داشت سکوتش بود. خیلی وقت بود اینطوری سکوت نکرده بودم. مخصوصا وقتی از قافله عقب میماندم و دیگر دغدغهای هم برای عکس گرفتن نداشتم. وقتی آرام آرام قدم برمی‌داشتم و صدای نفس نفس زدن خودم را میشنیدم به تنها چیزی که فکر میکردم کوه بود. خیلی برایم جالب بود. هر چقدر سعی کردم از فرصت استفاده کنم و به موضوعهایی که اینروزها درگیرم فکر کنم نمیشد. انگار همه تمرکزم را کوه گرفته بود. کلا کوه موجود عجیبی است. گاهی وقتها خیلی مهربان است ولی وای از آن روزی که آن رویش را نشان دهد.
پی نوشت:
در مورد این موضوع اول مفصل حرف دارم. سر فرصت انشاالله بحث میکنم.
آهای شارلی...
ما عاشق پیامبرمان هستیم...
هر کس هم بخواهد پایش را از گلیمش درازتر کند عاقبت خوبی ندارد.
پی نوشت:
بچه هیئتی های عاشق محمد صلوات الله علیه در اینجا ببینید.
اینجاها را هم بخوانید:
چند هفته ای می شود هر فرصتی که به دست می آورم صرف پیدا کردن روایات و احادیث کنکوری می کنم.
از جایی که معدود مخاطب های این وبلاگ کنکوری اند و اهل دانشگاه پیش بیی می شود منظور نویسنده را از احادیث کنکوری متوجه نشوند. بهتر است موضوع را کمی باز کنم.
معمولا همه بچه کنکوری ها تا می رسند به تابستان قبل از کنکور و می خواهند برنامه خود را استارت بزنند می گردند دنبال جملاتی که بهشان انگیزه و روحیه مضاعف برای درس خواندن بدهد. می گردند دنبال جملات شکسپیر و دکتر شریعتی و ...
نمی گویم کار بدی است. خیلی هم کار خوبی است. ولی نمیدانم چرا از همان اولش هم من با این گونه جملات مشکل داشتم. مخوصا وقتی می رفتم خانه دوستم و اتاقش را می دیدم که دور تا دورش پر شده از همین جور جملات خیلی حالم خراب میشد. بوی گند درس و کنکور را به خوبی می شد استشمام کرد. تا به حال دلیلی برای خودم پیدا نکرده ام که بخواهم این جور جملات را حفظ کنم و بچسبانم روی دیوار اتاقم تا همیشه جلو چشمم باشد. الان هم که دور تا دور اتاقم پر شده از کارهایی که میخواهم انجام بدهم یا کار هایی که باید بهشان فکر کنم. کلا این جوری راحت ترم. د.ست ندارم اتاقم بوی درس و مدرسه بدهد.
این ها را گفتم تا بگویم همین چند روز پیش یک حدیث ناب کنکوری از حضرت علی علیه السلام پیدا کردم و چسباندم روی قسمت تگ های مغزم تا هر وقت میخواهم کار بکنم یاش بیفتم.
"اگر از آنچه گذشته است عبرت میگرفتی آنچه را مانده است قدر میدانستی"
حضرت علی علیه السلام
آقا اجازه...؟!
میتونم بیام تو...؟!!!
پی نوشت:
خیلی وقت بود اجازه نداده بود برم حرمش...
شب عاشورا وقتی کربلا برنده شدم یا به اصطلاح رفقا کربلایی شدم حال و هوای عجیبی داشتم. چهره بچه هایی که حسرت کربلا به دلشان مانده بود خیلی دیدنی بود. آنشب هر کس را که میدیدم دارد با حسرت نگاهم میکنم به طرفش میرفتم و او را بغل میکردم و میگفتم: انشاالله فردا شب شما هم کربلایی میشی.
گذشت آن روزها که فکر میکردم کربلا رفتن به همین راحتی است که آخر هیئت اسمت را بخوانند و یک عده بیایند و سرشان را بگذارند روی شانهات و اشک بریزند که خوش بحالت که توفیق داشتی و بعد از چند روز هم راهی کربلا شوی.
این روزها فکر کردن به شب عاشورای هیئت خودمان بدجور اذیتم میکند. این روزها نگاه کردن به ساعت یکی از رفقا که داده بود تا ببرم متبرکش کنم اشکم را درمیآورد. این روزها دیدن عکس پیرمردی که تقریبا همه کارهایش را برای کربلا رفتن کرده بود (از گذرنامه گرفته تا کارهای دیگرش) ولی مهلت پیدا نکرد که برود بدجور نگرانم میکند.
این روزها، بیشتر از قبل، به مرگ فکر میکنم. میترسم که مهلت رفتن پیدا نکنم.
پینوشت:
عکس مربوط به صفحه دسکتاپ این روزهای سیستمم است.
لازم به ذکر است عکس آقا و آن جملههایی که چند روز پیش فرمودند هیچ ربطی به مطلبم ندارد. مقصود آن بیت شعر گوشه صفحه است.
چرا؟!!!
نه، واقعا چرا؟!!!
پی نوشت:
جهاد سبزوار در یک شاهکار فرهنگی یادمان شهدای سبزوار را تخریب کرد!
